Χειρότερο από το να περπατάμε μόνοι και δυστυχισμένοι είναι να έχουμε κάποιον πλάι μας και να τον κάνουμε να νιώθει ότι δεν είναι ούτε στο τόσο σημαντικός για τη ζωή μας…
… Στο δόμο της επιστροφής συνάντησα κι άλλους ανθρώπους στην ίδια κατάσταση με μένα και πρόσεξα ότι είχαν δύο ειδών βλέμματα: υπεροπτικά γιατί ήθελαν να προσποιηθούν ότι είχαν επιλέξει τη μοναξιά εκείνη την όμορφη νύχτα, ή θλιμμένα γιατί ντρέπονταν που ήταν μόνοι...
The Zahir
Ο χρόνος μας σε τούτη τη γη είναι ιερός και πρέπει να γιορτάζουμε την κάθε στιγμή…
Ο χρόνος μου έδειξε και κάτι άλλο παράξενο. Μπορεί κανείς να αγαπήσει πάνω από ένα άτομο στη ζωή του. Πρέπει όμως να φανώ προσεκτικός και να μην προσπαθήσω ποτέ να συγκρίνω τις δυο εμπειρίες… η αγάπη δε μετριέται όπως μετράμε ένα δρόμο ή το ύψος ενός κτιρίου.
«…Έχω αποδεχτεί τις σφυριές που μου δίνει η ζωή και κάποιες φορές νιώθω κρύος και αναίσθητος σαν το νερό που κάνει το χάλυβα να υποφέρει. Θεέ μου, μην παραιτηθείς μέχρις ότου πάρω τη μορφή που περιμένεις από μένα… Ποτέ όμως μη με βάλεις στο σωρό με τα παλιοσίδερα των ψυχών»
…κι ο Χριστός θα της απάντησε: κοίτα, κόρη μου, κι εγώ απ’ έξω είμαι. Πάει πολύς καιρός που δεν με αφήνουν να μπω εκεί μέσα. (εν. εκκλησία)
The witch of Portobello
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει. Ο καθένας γνωρίζει τις διαστάσεις του πόνου του ή της απόλυτης απουσίας νοήματος στη ζωή του.
…Σταμάτα να σκέφτεσαι όλη την ώρα ότι ενοχλείς το διπλανό σου. Αν οι άνθρωποι δε σε θέλουν, θα διαμαρτυρηθούν. Κι αν δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν, δικό τους πρόβλημα!...
…οι νόμοι δεν κατασκευάστηκαν για να λύνουν προβλήματα αλλά για να παρατείνουν τις δικαστικές διαμάχες επ’ αόριστον… (! σας λέει κάτι αυτή η σκέψη;)
Veronika decides to die
(apparently my favourite writer!)
No comments:
Post a Comment